صدای پای تو در گوش من نمی‌پیچد
و چشم‌های من امشب تو را نمی‌جویند
از اهل کوفه شنیدم که صبح در مسجد . . .
بگو که مثل همیشه دروغ می‌گویند
- این دو بیت را که زبان حال یتیمان کوفه است، پارسال در چنین روزی که نوزدهم رمضان‌المبارک باشد، سرودم. صبر کرده بودم کامل‌تر شود، نشد! یعنی شد، اما به دلم ننشست...
چه شب‌ها بی‌بهانه گریه کردم
نشستم کنج خانه گریه کردم
شبی دیدم پدر طاقت ندارد
از آن پس زینبانه گریه کردم
::
سحرها می‌شنیدم گاه ناگاه
صدای گریه‌ای با سوز همراه
پس از مادر ولی آن گریه‌ها هم
شبانه دفن شد در عمق یک چاه
::
- این ایام فاطمیه چقدر سخت می‌گذرد...
قصیده بود... غزل بود... هرچه بود گذشت
تمام آن‌چه برایت دلم سرود گذشت
حکایت من و تو شهره گشت در عالم
اگرچه دیر شد آغاز، اگرچه زود گذشت
خوب می‌دانی که دل را طاقت این درد نیست
طاقت ظلمی که چشمان تو بر من کرد نیست
گفته بودی "مرد را دردی اگر باشد خوش است"
آری! اما این دل بی‌صبر من هم مرد نیست
حـدیـث آرزومـنـدی، شـنـیـد از آرزومـنـدی
که در بندی چو دل بندی، چه آزادی، چه در بندی
به رخسارش چو دل بستی، در این غوغاگه هستی
از آن پس تا ابد مستی و خرسند است و خرسندی
از سروده‌های قدیمی
