وقتی گلایه و گله دیگر نداشت سود
باید سکوت کرد، نباید زبان گشود
راه دل از غرور بریدن، شکستن است
هرچند این شکست برای تو زود بود
از غیظ چشم‌ها که گره می‌خورد به هم
در هم تنیده رابطه‌ها مثل تار و پود
اما تو باز غوطه‌وری در خیال خویش
مانند سنگ کوچک غلتان میان رود
آخر نگفته بودم از اول هزار بار:
"احمق! نکن به کش‌مکش عاقلان ورود"؟
چه باک اگر نپسندی دگر قرار مرا
تویی که دست قضا داده ای مهار مرا
تویی که بی سر و سامان و عاشقم کردی
و خود به چشم خودت دیدی اضطرار مرا
مرا به ورطه ی طوفان عشق غلتاندی
گرفتی از من ِ مفلوک اختیار مرا
نگاه دوست به دست من است و جبر زمان
گرفته است ز دست من ابتکار مرا
در این تناوب سیر تحول احساس
ببین چه کرده ای با من، ببین بهار مرا...
اگرچه روز و شب و ماه و سال، پی در پی
به انتظار نشستی تو احتضار مرا
فرار می‌کنم اما نه از تو ای دل ِ سنگ
از این زمان که سرآورده انتظار مرا
خوشا غمی که نشسته‌ست کنج خانه ی دل
خوشا دلی که شکسته‌ست اقتدار مرا
ساقی بریز یک دو سه پیمانه بیش‌تر
شاید رسند یک دو سه دیوانه بیش‌تر
دیوانه کرده عطر می‌ات اهل شهر را
از صد پیاله باد‌ه‌‌ی مستانه بیش‌تر
دیشب دوباره شیخ به مسجد نرفته بود
او نیز پاتوقش شده می‌خانه بیش‌تر
حظ می‌برد یقینن از این می‌گساری‌اش
از درس و بحث و وعظ حکیمانه بیش‌تر
تا آشیانه‌ی دل ما را بنا کنند
باید خراب گردد و ویرانه بیش‌تر
هم‌چون کبوتری که پر و بال می‌زند
تا یک نفر به او بدهد دانه بیش‌تر
باید کبوترانه به دنبال دانه بود
اما ز دست صاحب این خانه بیش‌تر
این عادت قدیمی اهل کرامت است
کز خویش می‌دهند به بی‌گانه بیش‌تر
وقتش نیامده که به ما هم بیافکنند
از آن نگاه‌های کریمانه بیش‌تر؟
- اَلسّلامُ علَیَکَ یا اِمامَ الرَّئوف یا اَبَا الْحَسَنِ یا عَلِىَّ بْنَ مُوسى الرّضا
آب داد و آب داد و آب... بابا آب داد
از لب ِ بابا شدم سیراب... بابا آب داد
کربلا را خوب یادم هست؛ از آن مشک که
بود در دست ِ عمو بی تاب... بابا آب داد
عاقبت حتی علی هم تشنه قربانی نشد
غرق شد در اشک و در خوناب... بابا آب داد
در کنار علقمه، عکس عمو در آب بود
شب، اسارت، سر، پدر، مهتاب... بابا آب داد
آب داد و آب داد و آب... بابا آب داد
در حقیقت بود یا در خواب... بابا آب داد
محرم الحرام ۱۴۳۴ / آبان‌ماه ۱۳۹۱
اجازه هست برایت غزل بخوانم و بعد
کمی در آتش آغوش تو بمانم و بعد
بلرزد از نفس گرم تو تمام تنم
بسوزد از تب لب‌های تو لبانم و بعد
به قدر گفتن یک بار «دوستت دارم»
جدا شوم ز پریشانیِ روانم و بعد
بگویم از همه‌ی دردها و غم‌هایی
که مانده مثل گره بر سر زبانم و بعد
برای این که از این بغض‌ها رها بشوم
اجازه هست برایت غزل بخوانم و بعد . . .
تکرار سال‌ها، سده‌ها و هزاره‌ها
به تمنای قبله‌گاهی که
سال‌ها بوده قبله‌گاه دلم
می‌گذارم قدم به راهی که
منتهی می‌شود به راه دلم
و به دنبال سرپناهی که
بشود باز سرپناه دلم
می‌روم زیر نور ماهی که
در نگاهش نشسته ماه دلم
چشم می‌پوشم از نگاهی که
گره خوردست در نگاه دلم
تا نیافتم به آن گناهی که
شده تنهاترین گناه دلم
...
آه... آری، امان از آهی که . . .
آه... آری، امان از آه دلم
- ظاهرش غزل نبود! اما گذاشتمش در دسته‌ی غزل‌ها...
در اصل زرد و به ظاهر هزار و یک رنگ است
بهار فصل دورنگی‌ست... فصل نیرنگ است...
بهار بود که تُنگ دلم شکسته شد و
از آن به بعد دلم در بهارها تنگ است
بهار می‌رسد و در درون من غوغاست
و شورشی که شروعش شروع یک جنگ است
دوباره لشگر عقل و غرور متحدند
ولی سپاه غم و عشق ناهماهنگ است
و باز قصه‌ی تلخ شکست در جنگی
که خط به خطش از آغاز ننگ بر ننگ است
...
نگفته بودم از اول بهار دلسنگ است؟!
بهار فصل دورنگی‌ست... فصل نیرنگ است...
داری خودت به پای خودت پیر می‌شوی
داری اسیر درد و زمین‌گیر می‌شوی
شب‌ها کنار آینه می‌مانی و فقط
محو ِ چروک ِ صورت ِ تصویر می‌شوی
آماده‌ی رسیدن ِ فصل ِ خزان شدی
با سوز ِ سرد ِ حادثه درگیر می‌شوی
بال و پرت شکسته و راه فرار نیست
کم‌کم اسیر پنجه‌ی تقدیر می‌شوی
ای چشمه! اختیار نداری به راه ِ خود
با جبر سوی برکه سرازیر می‌شوی
کابوس نیست عمر تو رویای صادق است
کابوس‌وار گرچه تو تعبیر می‌شوی
تنها شدی دوباره خودت با خودت ولی
دیگر خودت هم از خود ِ خود سیر می‌شوی
::
تقصیر ِ تو نبود اگر عاشقش شدی
اما تویی که صاحب ِ تقصیر می‌شوی
از گام‌های پیش و پسم می‌شناسی‌ام؟
یا آن که از نفس‌نفسم می‌شناسی‌ام؟
در جستجوی تو همه‌جا می‌روم، ولی
یعنی اگر به تو برسم می‌شناسی‌ام؟
من بودم و هوای تو، اما تو رفتی و
من ماندم و همان هوسم، می‌شناسی‌ام؟
در تنگنای کوچه‌ی دلتنگی‌ات هنوز
بنگر اسیر در قفسم می‌شناسی‌ام؟
نام آشنای کوی تو بودم، هنوز هم...
تنها بگو - به عشق قسم - می‌شناسی‌ام؟
