مفلوک

چه باک اگر نپسندی دگر قرار مرا

تویی که دست قضا داده ای مهار مرا

تویی که بی سر و سامان و عاشقم کردی

و خود به چشم خودت دیدی اضطرار مرا

مرا به ورطه ی طوفان عشق غلتاندی

گرفتی از من ِ مفلوک اختیار مرا

نگاه دوست به دست من است و جبر زمان

گرفته است ز دست من ابتکار مرا

در این تناوب سیر تحول احساس

ببین چه کرده ای با من، ببین بهار مرا...

اگرچه روز و شب و ماه و سال، پی در پی

به انتظار نشستی تو احتضار مرا

فرار می‌کنم اما نه از تو ای دل ِ سنگ

از این زمان که سرآورده انتظار مرا

خوشا غمی که نشسته‌ست کنج خانه ی دل

خوشا دلی که شکسته‌ست اقتدار مرا