غزل‌ترین تک‌بیتی

شاعر که بغض کرد، غزل هم دلش شکست
در مطلعی خلاصه شد و گوشه‌ای نشست...

پیر می‌شوی

داری خودت به پای خودت پیر می‌شوی
داری اسیر درد و زمین‌گیر می‌شوی

شب‌ها کنار آینه می‌مانی و فقط
محو ِ چروک ِ صورت ِ تصویر می‌شوی

آماده‌ی رسیدن ِ فصل ِ خزان شدی
با سوز ِ سرد ِ حادثه درگیر می‌شوی

بال و پرت شکسته و راه فرار نیست
کم‌کم اسیر پنجه‌ی تقدیر می‌شوی

ای چشمه! اختیار نداری به راه ِ خود
با جبر سوی برکه سرازیر می‌شوی
 

این یک نمایش است که بازیگرش شدی

در متنی و به حاشیه تفسیر می‌شوی

کابوس نیست عمر تو رویای صادق است
کابوس‌وار گرچه تو تعبیر می‌شوی

تنها شدی دوباره خودت با خودت ولی
دیگر خودت هم از خود ِ خود سیر می‌شوی

::

تقصیر ِ تو نبود اگر عاشقش شدی
اما تویی که صاحب ِ تقصیر می‌شوی

طاقت درد

خوب می‌دانی که دل را طاقت این درد نیست

طاقت ظلمی که چشمان تو بر من کرد نیست

گفته بودی "مرد را دردی اگر باشد خوش است"

آری! اما این دل بی‌صبر من هم مرد نیست

حدیث آرزومندی

حـدیـث آرزومـنـدی، شـنـیـد از آرزومـنـدی

که در بندی چو دل بندی، چه آزادی، چه در بندی

به رخسارش چو دل بستی، در این غوغاگه هستی

از آن پس تا ابد مستی و خرسند است و خرسندی

از سروده‌های قدیمی

حیرانی

امروز هوای شهر دل بارانی‌ست

از غرّش ابر غصه، دل طوفانی‎ست

ای آن که دو عالم از تو در حیرانی‎ست

دریاب دلی که در غمت زندانی‎ست