در آینه گذشته‌ی خود را مرور کرد
آیینه را شکست، و از خود عبور کرد...
آشنایی
مجموعه سروده‌های محمد شیاسی
بایگانی
- تیر ۱۳۹۴ (۱)
- خرداد ۱۳۹۴ (۱)
- تیر ۱۳۹۳ (۱)
- آذر ۱۳۹۲ (۱)
- آبان ۱۳۹۲ (۱)
- مهر ۱۳۹۲ (۲)
- مرداد ۱۳۹۲ (۲)
- خرداد ۱۳۹۲ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۲ (۳)
- فروردين ۱۳۹۲ (۳)
- اسفند ۱۳۹۱ (۵)
- بهمن ۱۳۹۱ (۵)
- دی ۱۳۹۱ (۲)
آخرین مطالب
-
۹۴/۰۴/۰۳غوطهور
-
۹۴/۰۳/۳۱مفلوک
-
۹۳/۰۴/۰۸نگاه کریمانه
-
۹۲/۰۹/۳۰پرواز
-
۹۲/۰۸/۱۸بابا آب داد...
-
۹۲/۰۷/۲۲راه یا چاه...
-
۹۲/۰۷/۱۶. . . گریه کنم؟!
-
۹۲/۰۵/۲۳تا کی درون آینه تکرار میشویم؟
-
۹۲/۰۵/۰۶و کاش مثل همیشه دروغ میگفتند
-
۹۲/۰۳/۲۶تحلیل
گذشت قصه‌ی وصل و به خویش بالیدن
به خود بدون تو یک لحظه هم نمی‌بالم...
قصیده بود... غزل بود... هرچه بود گذشت
تمام آن‌چه برایت دلم سرود گذشت
حکایت من و تو شهره گشت در عالم
اگرچه دیر شد آغاز، اگرچه زود گذشت
شاعر که بغض کرد، غزل هم دلش شکست
در مطلعی خلاصه شد و گوشه‌ای نشست...
داری خودت به پای خودت پیر می‌شوی
داری اسیر درد و زمین‌گیر می‌شوی
شب‌ها کنار آینه می‌مانی و فقط
محو ِ چروک ِ صورت ِ تصویر می‌شوی
آماده‌ی رسیدن ِ فصل ِ خزان شدی
با سوز ِ سرد ِ حادثه درگیر می‌شوی
بال و پرت شکسته و راه فرار نیست
کم‌کم اسیر پنجه‌ی تقدیر می‌شوی
ای چشمه! اختیار نداری به راه ِ خود
با جبر سوی برکه سرازیر می‌شوی
این یک نمایش است که بازیگرش شدی
در متنی و به حاشیه تفسیر می‌شوی
کابوس نیست عمر تو رویای صادق است
کابوس‌وار گرچه تو تعبیر می‌شوی
تنها شدی دوباره خودت با خودت ولی
دیگر خودت هم از خود ِ خود سیر می‌شوی
::
تقصیر ِ تو نبود اگر عاشقش شدی
اما تویی که صاحب ِ تقصیر می‌شوی
خوب می‌دانی که دل را طاقت این درد نیست
طاقت ظلمی که چشمان تو بر من کرد نیست
گفته بودی "مرد را دردی اگر باشد خوش است"
آری! اما این دل بی‌صبر من هم مرد نیست
حـدیـث آرزومـنـدی، شـنـیـد از آرزومـنـدی
که در بندی چو دل بندی، چه آزادی، چه در بندی
به رخسارش چو دل بستی، در این غوغاگه هستی
از آن پس تا ابد مستی و خرسند است و خرسندی
از سروده‌های قدیمی
امروز هوای شهر دل بارانی‌ست
از غرّش ابر غصه، دل طوفانیست
ای آن که دو عالم از تو در حیرانیست
دریاب دلی که در غمت زندانیست
از گام‌های پیش و پسم می‌شناسی‌ام؟
یا آن که از نفس‌نفسم می‌شناسی‌ام؟
در جستجوی تو همه‌جا می‌روم، ولی
یعنی اگر به تو برسم می‌شناسی‌ام؟
من بودم و هوای تو، اما تو رفتی و
من ماندم و همان هوسم، می‌شناسی‌ام؟
در تنگنای کوچه‌ی دلتنگی‌ات هنوز
بنگر اسیر در قفسم می‌شناسی‌ام؟
نام آشنای کوی تو بودم، هنوز هم...
تنها بگو - به عشق قسم - می‌شناسی‌ام؟
این‌ها کنایه نیست، نماد و اشاره نیست
این سبک ِ اصفهانی ِ پر استعاره نیست
این نظم ِ نغز ِ ناب ِ خراسانی است و بس
انگشت ِ شعر جز به خراسان اشاره نیست
آن‌جا که آفتاب ِ جهانتاب ِ کامیاب
یک ذرّه بیش در بر ِ آن ماهپاره نیست
حکم مقدّر ِ دل ِ من مشهد الرضاست
دل را به جز رضا به قضا راه چاره نیست
قلبی که در فراق ِ حرم پاره پاره بود
نابود و نیست گشت، دگر پاره پاره نیست
ای بی‌قرار! عزم ِ سفر کن به شهر ِ یار
«در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست»